Al op jonge leeftijd vond ik fotografie leuk. Vele rolletjes heb ik volgeschoten, beginnend met een compactcameraatje. In 1987, ik zat in de tweede klas van de Grafische School Haarlem, kregen wij een spiegelreflexcamera met rolletje mee naar huis. Dat rolletje mochten we volschieten met van alles en nog wat, spelen met de sluitertijd en diafragma. Terug op school gingen we zelf het rolletje ontwikkelen en de foto’s afdrukken in de DOKA, de donkere camera. Wat was dat leuk, dus al snel kocht ik zelf een tweedehands spiegelreflexcamera, met een paar objectieven, volledig handmatig. Later kocht ik er een met autofocus en auomatisch filmtransport, maar dat bleek toch minder leuk dam alles helemaal handmatig in te stellen.

In 2010 stapte ik over naar digitaal, maar wat was dat moeilijk. Er was zó veel meer mogelijk t.o.v. analoog, dat ik er niks meer van snapte. Foto’s maakte ik maar op de ‘auto’stand, of de camera lag in de kast te verstoffen. k heb toen een cursus gevolgd om de camera te gaan snappen. Toen is dat vlammetje weer aangewakkerd.

Portretten maken heb ik pas in 2018 ontdekt, maar dit is in een korte tijd uitgegroeid tot mijn passie. Een foto is een herinnering voor later en wordt steeds waardevoller naarmate de tijd verstrijkt. Ieder mens en moment is uniek. 

Gefotografeerd worden moet een beleving zijn en geen gevoel van ‘moeten’ opleveren. Onder het genot van een bakkie leren we elkaar eerst een beetje kennen om het ijs te breken. Zo kunnen wij beiden onszelf zijn en komen we tot een puur, sereen en ontspannen portret waarbij jouw eigenheid centraal staat.